Expedities, speurtochten en Safari's
Unieke expedities en safaris brengen we de buitenwereld naar binnen, en gaan we op pad zowel binnen de muren van het verpleeghuis als in de directe omgeving. Deze avontuurlijke en creatieve tochten worden begeleid door kunstenaars.
Samen met bewoners, zorgverleners en vrijwilligers verkennen we de wereld op een nieuwe manier, met verschillende zintuigen. Door middel van interactieve opdrachten, creatieve activiteiten en verrassende ontmoetingen brengen we nieuwe verhalen, herinneringen en ervaringen tot leven. Elke expeditie, speurtocht of safari is op maat gemaakt, met aandacht voor de specifieke behoeften en mogelijkheden van de deelnemers.
Voorbeelden zijn:
Speurtochten met bewoners van verpleeghuizen door de buurt met kunstenaars en ouderen
We organiseren ook events voor mensen van buiten het verpleeghuis. Een voorbeeld is Expeditie SNOES in het Flevohuis. Meer dan 100 gasten kwamen kijken, luisteren, voelen, beleven, proeven, spelen en mee-maken wat kunstenaars vormgaven met mensen met dementie.
Een verslag van Carola Kruiswijk over haar ervaring als bezoeker, te vinden op haar blog: http://www.leefgetijden.nl/als-woorden-niet-meer-werken :
Vandaag bezocht ik Expeditie SNOES, een kunstproject voor mensen met dementie, in een verzorgingshuis.
Een project waarvoor je heel gevoelig afgestemd moet zijn, anders kijk, hoor en voel je er overheen. Het woord ritueel viel niet eenmaal, en toch was het een rituele ervaring.
Word ik wel eens met een koosnaampje aangesproken? Ja, vertel ik aan de dames van Wasv(r)ouwen. Ze stempelen het op een zakdoek. Ik heb mijn knuffelnaam bij me in lichtgroene stempelletters. Ik hoef het maar te lezen.
Ik schrijf een levensverhaal voor een Weesbeest. Een knuffel die op zoek is naar een nieuwe eigenaar. Wie ontfermt zich over mij als ik mijn oude leven kwijt ben? Hier maakt elk weesbeest een kans. Ik zie de foto’s van de nieuwe levens.
Ik laat me meenemen door de verzamelde levensmotto’s en verhalen van het Mijmerbureau. Ik hoor verhalen van mensen die op de rand verkeren van spreken, gissen en vergissen. Door de woorden heen luisteren is geboden. Het is een wonder als we elkaar verstaan.
Huid-aan-huid dansen in Café Tijdloos. Ik weet niet wie hij is, die me met moeite laat gaan omdat hij zo graag wil vertellen maar niet meer uit zijn woorden komt. Hij gaat dansen met de Knuffelschoondochter en ik zie hoe hij zijn vinger opsteekt als hij een melodie herkent. Ik ben dan al onderweg naar Muzikado. Mijnheer B. beweegt zijn knieën op de maat van de Waterkant en is verrukt als hij de gitaar op schoot krijgt en de zachte ploinkjes hoort. Snaar voor snaar.
Wie niet kan praten kan altijd nog zingen en fluiten. Die kan zich laten koesteren door alles wat tevoorschijn komt uit de bijzondere zakjes van de Verwonderjurk. Dansvoile of een vogelgezang. Bellenblaas of een nachtmelodietje voor boven de wieg. Een waaier om te wuiven als het even te veel wordt.
Dan zit ik geblinddoekt in een kring en praat over afhankelijk zijn met mensen die ik niet kan zien – en zij mij niet. Ik krijg onverwachte smaakbommetjes in mijn mond, op een moment dat ik niet kan beïnvloeden en met een intensiteit die ik niet kan voorzien.
Vrijheid bestaat uit neezeggen. Of uit overgave aan wat er komt. Ben ik ooit zover dat ik dat zonder spelen kan?
Verloren zijn en gevonden worden, verliezen en vinden. Ver voorbij woorden. Wat weet ik van veiligheid als je niets meer over hebt dan je eigen huid?
De wereld wordt zo klein als mijn vertrouwen.
Of zo groot.